
တစ်ယောက်တည်းအဆင်ပြေတယ်ဆိုတာ အဆင်မပြေခြင်းတစ်မျိုးပဲတဲ့။ ဒီစာသားဟာ အထီးကျန်ခြင်းရဲ့ စာသားဖြစ်လိမ့်မယ်။ အထီးကျန်ပြီးပဲ နေသင့်တယ်လို့ ထင်ရတဲ့လူတွေလည်းရှိတယ်ဆိုတဲ့ စကားကို လွယ်လွယ်နဲ့မပြောချင်ပါဘူး။
ဒါပေမဲ့ တကယ်လည်းရှိနေတယ်။ ကမ္ဘာကြီးနဲ့ခွာနေလာရင်း ကမ္ဘာကြီးနဲ့ ပြန်အစေးမကပ်တော့သူတွေပေါ့။ ကမ္ဘာကြီးဆီ ပြန်ကပ်ကြည့်လိုက်တိုင်း သူတို့မှာ ဒဏ်ရာတွေ ဗရပွနဲ့။ အံ့ဩဖို့ကောင်းတဲ့လူတွေကပဲ အံ့ဩဖို့ကောင်းအောင် ရက်စက်တတ်ပါတယ်။ သူတို့တော့ သိလိမ့်မယ်မထင်ဘူး။ တစ်ယောက်တည်းအဆင်ပြေတယ်ဆိုတာ အဆင်မပြေခြင်းတစ်မျိုးပဲတဲ့။ အခုတော့ ငါတစ်ယောက်တည်း အဆင်မပြေဘူးအချစ်ရယ်။ ဒါပေမဲ့ ငါကမ္ဘာကြီးနားကပ်လိုက်ရင်း ကမ္ဘာကြီးက ငါ့ကိုတွန်းထုတ်ရင်း ငါတစ်ယောက်တည်း အဆင်မပြေဘူးအချစ်ရယ်…